Κουρτς, Έντβαρντ

(Edward Kurz, 1846 – 1925). Γερμανός ελληνιστής και βυζαντινολόγος. Διακρίθηκε κυρίως για τις κριτικές μελέτες του που αφορούν την αποκατάσταση των αρχαίων ελληνικών και βυζαντινών κειμένων και έγραψε πολυάριθμα έργα με ανάλογη θεματολογία. Μετά τις σπουδές του στα πανεπιστήμια της Λειψίας και του Βερολίνου χρημάτισε καθηγητής της ελληνικής γλώσσας σε γυμνάσιο στη Ρίγα (1871-90), μέλος της λογοκριτικής επιτροπής στην ίδια πόλη (1891-1910) και υπάλληλος της κρατικής βιβλιοθήκης της Λετονίας (1920-25). Το 1909 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας της Αγίας Πετρούπολης και έπειτα από τρία χρόνια ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1870 δημοσίευσε σε διάφορα περιοδικά κριτικές παρατηρήσεις σε αρχαίους Έλληνες και Λατίνους συγγραφείς (Όμηρο, Ευριπίδη, Ξενοφώντα κ.ά.) και την Ελληνική γραμματική (1879), που μεταφράστηκε και στα ρωσικά, την Αγάπη των ζώων στους αρχαίους (1886), τη Συλλογή παροιμιών του Μάξιμου Πλανούδη (1886) και Σύμμεικτα στους βίους και τα αποφθέγματα του Πλουτάρχου (1888). Επιπλέον δημοσίευσε (1898) στα πρακτικά της Ακαδημίας της Αγίας Πετρούπολης δύο ελληνικά κείμενα για την αγία Θεοφανώ, σύζυγο του Λέοντα του Σοφού, τη διήγηση του κληρικού Γρηγορίου για τη ζωή, τα θαύματα και τη μεταφορά του λειψάνου της αγίας Θεοδώρας της Θεσσαλονίκης (1902) και κριτική έκδοση των ποιημάτων του Χριστόφορου του Μυτιληναίου (1903), του Αρέθα Καισαρείας και του Κωνσταντίνου Μανασσή. Από το 1911 επιχείρησε να εκδώσει σταδιακά τα αγιορείτικα κείμενα, αλλά η ασθένεια και οι διεθνείς συνθήκες εμπόδισαν την ολοκλήρωση του έργου του.